Bir kötü bir iyi haber

Kötüsüyle başlayacağım, bizim ufaklığın 26 aylık olmasına rağmen hala katı gıdaları çiğnememesi, çiğnese bile yutmaması beni artık çileden çıkarıyor. Abimizde hiçbir yemek sorunumuz olmamıştı o yüzden cidden endişeleniyorum artık. Aynı yaşlardaki çocukların ellerine elma, muz, kurabiye, börek alıp hapur hupur yemelerine bayılıyorum, nerde yanlış yaptık diye düşünüyorum ama bulamıyorum. Eğer bir yanlış yapacak olsaydık (hani vardır ya aman çocuğum boğulur, aman yutamaz diye düşünen anneler) ilk çocuğumuzda yapardık, ama yok öyle bişey.. Nasıl alışacak bilmiyorum, yakında kreşe başlayacak, umarım orada göre göre düzelir.. Herşeyi bulamaç kıvamında vermekten bıktım, eşim aç kalsın bak nasıl yer diyor, ona da benim gönlüm razı olmuyor.. Tad ile ilgili bir sorunu yok, tek sorun gıdaların çatalla ezilip sulu olarak tüketmek istemesi.. Düzelecek inşallah:(

Güzel haber ise tuvalet eğitimimiz tamamlandı:) Ufaklık Ağustos 2004 doğumlu, 2 yaşını bitirir bitirmez altını açtık, yaklaşık 1 ay sürekli altına kaçırdı ama ben ve saolsun bakıcımız hiç yılmadan, kızmadan, bağırmadan sabırla yaklaştık. Çişini tuvalete yaptığı zaman tüm ev halkı karşısına geçip alkış tuttuk:) Eylül'ün 2. haftasından beri kendi isteğiyle tuvalete gitmeye başladı,bir aydan beri ise neredeyse hiç kaza olmadı.. 2-3 haftadır öğle uykularında da bezini ıslatmıyor (ama çişi geldiği için uykusundan uyanıyor, bu yüzden öğle uykuları kısaldı) vee son 3 gündür sabah uyandığında da bezinin kupkuru olduğunu görüyoruz:) ohh beeee bitti bu iş, darısı yemek problemimizin başına..