ALMAATA 1-2

Üst Not: Bu yazı yazılalı belki 1 ay oldu ama tamamen teknik sebeplerden dolayı bir türlü bloguma ekleyemedim (bu teknik sebepler de başka bir yazımın konusu olucak zaten:)) Sabredip bekleyenlere şimdiden teşekkürler!

Henüz karlar altındaki halini görmedik Almaata'nın, yaz mevsimi tam bir yaz gibi geçti, sonbahar da tam bir sonbahar gibi geçiyor. Bizler bahar aylarını maalesef unuttuk Türkiye'de ama burada hala yaşanıyor.. Kar yağdığında pek güzel oluyormuş buraları, bilenler öyle söylüyor. Bakalım görücez nasıl olucak, yandaki resmi çok beğendim ve sizlere de göstermeden edemedim:)

Kararı verdik bi kere, dönmek yok:) Önce yakın çevremden başladım fikrimi söylemeye.. Ben herkesten yaaaa gitme, bak düzenin şöyle iyi böyle iyi demesini beklerken herkes bana aaa çok iyi edersin, aile birarada olmalı, çocuklar babadan uzak kalmasınlar, hem onlar için çok daha iyi olabilir küçük yaşta yurtdışında olmak, dil öğrenirler, sen de zaten alışıksın oralara, o kadar yokluk zamanda Aşkabat’ta yaşadın, şimdi Almaata’da mı yaşayamıycaksın falan diyince baktım ki etraf duruma benden daha objektif bakıyor ve dahası doğru söylüyorlar!

Nisan’ın son haftası işyerine ayrılacağımı söyledim, üstlerim şimdiye kadar işten ayrılmak için duyduğumuz en geçerli sebep, hayılı olsun dediler (yaww benden bu kadar kolay mı vazgeçiyorsunuz:))). Mayıs ayı benim için çok yoğun oldu, bir yandan çalışıp bir yandan da iş devri yapmak hiç kolay olmadı. Bu arada beni en çok zorlayan kararımızı bakıcı teyzemize nasıl açacağımdı.. Kolay değil, İstanbul gibi yerde neredeyse 5 yıldır aynı teyzemiz bizimle birlikte ve artık o kadar ailden olmuş ki.. Ve biliyorum O da tüm düzenini bize göre ayarlamış.. Gerçekten çok zor oldu , bir akşam iş çıkışında eve gelip gideceğimizi söylerken resmen böğürerek ağladım ..Şoke oldu, hiç beklemediği bir anda beklemediği bir düzen değişikliği olacaktı bu durum O’nun içinde.. Ama yine de her zamanki akıllı tavrıyla bir baktım ben onu teselli edeceğime o beni teselli ediyor.. Doğrusu bu dedi kendisi de, önemli olan aile birliği, siz beni düşünmeyin.. Saolsun toparlanma sürecinde de yine en büyük yardımcım O oldu..Benim sevindiğim ise daha biz daha gelmeden yine bizim apartmanda iş buldu.. Demekki neymiş, yaptığın iş ne olursa olsun hakkını vererek, doğru-düzgün ve gönülden yaparsan her zaman ekmek yermişsin..

Mayıs sonunda işten ayrıldım, sırada yapılcak çok iş vardı. Öncelikle evi kiraya vermemiz gerekiyordu, çünkü hem yüklü bir banka kredisi ödediğimiz için kira geliri bu ödemeye yardımcı olacaktı hem de kiraya vermesek bir de yok aidat masrafı yok o yok bu derken durduğu yerde masraf kapısı olacaktı ev bize.. Eşimle mutabık kalamadığımız tek yer ben evi boş kiralmaktan yanayken O möbleli verelim diyordu. Eşyalarımız da daha yepyeni, daha 7 yıl önce Aşkabat dönüşünde cidden ufak çaplı bir servet sayılacak kadar para vermiştik salon ve yatak odamıza.. Yok diyordum ben, bir depo tutalım, iyice sarıp sarmalayalım, gelince kullanırız.. Fakat İstanbul’da depo diye tutacağın yerler genelde pis, rutubetli, güvenli olmayan yerler.. daha iyisini tutayım desen dünya para, o zaman evi boşaltmaya değmez.. Bir ara annemin yaşadığı yer olan Silivri’de tutalım bir yer diye düşündüm, orada bile şöyle yüzüne bakılır tek oda yerler 400-500 YTL den başlıyor.. Sonra bir mobilyacı ahbap akıl verdi bize, depoya koyduğun zaman caaanım mobilyaları rezil edersin, küflenir mi, fare mi girer, nemden dalga dalga mı olur bilemem, ben senin yerinde olsam veririm möbleli olur biter, inan içinde yaşayan insanlar daha az zarar verir eşyalarınıza dedi.. Baktım doğru söylüyor.. Bir arkadaşım da görev sebebiyle Çanakkale’den Kıbrıs’a giderken eşyalarını depoya koymuş, 2 yıl sonra geldiğinde eşyaların harap haline oturup hüngür hüngür ağlamış.. Ehhh dedim ne yapalım, hem benim için de daha kolay, bir de mobilya toplama derdim olmayacak.. Geldiğimizde de veririz bir tamirata, koltukları zaten kaplatmaya niyetim vardı, oldu bitti işteee. En kötü karar kararsızlıktan iyidir dedik ve sağa sola söylemeye başladık, kiralık möbleli evimiz vaaarrr.

İşten ayrıldıktan sonra ilk 15 gün sürekli gezdim, en çok da çalışırken hep hayalini kurduğum, şöyle kaçak-göçek olmadan rahata rahat dolaşmak istediğim İstanbul pazarlarını fethettim. Sağda solda aylak aylak vakit geçirdim.. Geliş için 15 Temmuz gibi bir tarih belirlemiştim kafamda, nasılsa daha çok vardı gitmeme.. Ama kazın ayağı öyle değilmiş, benim o incik-boncuğu az olan evimde meğer ne çok şey varmış toplanacak. Normal bir taşınma değildi ki bizim ki, gidecek var kalacak var verilecekler var.. Hayatımda hiç bu kadar yorulduğumu hatırlamıyorum..Koli yapmaktan, eşyaları yerleştirmekten, verilecekleri kişi kişi ayırmaktan,çocukların ve benim kıyafetlerimi mevsimine göre düzenlemekten çok ama çok yoruldum.. Allahtan çocuklar ayağım altında değillerdi, ufaklık bütün gün teyzesinde kaldı, akşamları alıyordum, büyük oğluş da anane-babanne arasında yaz tatilini yaptı.. Ben de bir yandan toparalanırken bir yandan da dostlarımla mümkün olduğu kadar fazla vakit geçirmeye çalıştım.. Evimize bulabilceğimiz en iyi kiracıyı bulduk, gözüm hiç arkada değil çok şükür.. Sonunda tarihi belirledik, 19 Temmuz..

Beni en çok düşündüren şeylerin başında 2 çocukla 5-6 saatlik uçak yolculuğunu nasıl başabileceğimdi. Büyükte sorun yok da ufaklık uçakta sapıtırsa durumumu hiç düşünemiyordum..Bir de bu kadar eşyayı nasıl götürücektim ben yaaaa. Gerçi önemli bir kısmı gelen-giden oldukça gönderildiydi ama bana da kocaman 4 bavul kalmıştı..

19 Temmuz günü evdeki son kalanları toparlıyordum, kiracımız hatırır sayılır biri olduğu için evi de öylece bırakamazdım, temizlikçiyi de çağırdım.. Bir yandan o bir yandan ben evde arı gibi çalıştık.. Çocuklar yine evde değillerdi tabii, büyük oğluş zaten 3 gündür kankisinde kalıyordu, ufaklık da teyzesiyle son gününü geçiriyordu.. Havaalanına bizi geçirmeleri için kimsenin gelmesini istemedim çünkü orada ayrılmak çok daha zor oluyor, biliyorum.. Sadace bavullarımızı teslim edene kadar aklı başında birinin bizimle olması yeterdi, e tabiki bu kişi de yine teyzemiz oldu.. Saolsun annecim gelmek için ısrar etmedi çünkü çok kötü olacağımı tahmin ediyordu, kayınvalıdem gelmek için biraz ısrar etse de son anda ikna oldu ve O da gelmedi. Ablam ve canım arkadaşım E. havaalanına kadar geldiler, içeri girmeden döndüler..Eşimin şirketinden yetkililer güya gelip fazla bagajım konusunda yardımcı olacaklardı ama maalesef beni ektiler, yine iş başa düştü, bagajı az olan birilerinden yardım istemek zorundaydım. Sıkı durun 4 bavulum tam 150 kilo tuttu! Oysa bizim 90 kilo hakkımız vardı. Yani 60 kilo fazla!!Kilosu 7 usd den tam 420 usd lik fazlalık, yani nerdeyse bir bilet fiyatı kadarL Çok şükür THY kontuarındaki bayan görevli çok anlayışlı çıktı ve 115 kiloya kadar benden ücret talep etmedi. Geri kalan son bagajı da tesadüfen arkamda bulunan işçi kafilesinden birine satınca bu badireyi de atlattım:)

Son durak ve veda zamanı gelmişti, pasaport kontrolüne yönelince sevgili teyzemiz ve sevgili kızıyla sarıldık, ağladık ama hemen toparladık kendimizi.. Uçağa binene kadar epey bir zorlandımsa da uçak yolculuğu korktuğum gibi olmadı, uçak Airbus tı ve tüm koltukları arkasına bilgisayarlar yerleştirilmişti, böylece çocuklar epey bir oyalandılar. Uçak 20:30 da olduğundan ve yolculuk yaklaşık 5,5 saat sürdüğünden çocuklar 12 ye doğru sızdılar, hatta inerken zor uyandırdım. Aaaaa bir de hayatımın en büyük süprizlerinden biri başıma geldi. Yemeklerimiz yendikten bir süre sonra kabin amiri elinde bir pasta ile geldi, pastanın üstünde “başarılar” yazıyordu.. Bunu size bir arkadaşınız gönderdi deyince öyle şaşırdım ki, önce yanlış olmasın dedim, yok dedi kabin amiri, siz bayan X değil misiniz? Evettt benimm, ama kim gönderdi öğrenebilir miyim derken aklıma bu süprizi kimin yapmış olabileceği geldi .. Kapı komşum da THY de kabin amiri olarak çalışıyordu ve olsa olsa bu süprizi O planlamış olabilirdi.. Nitekim de öyleymiş, beni çok mutlu etti çok sevindirdi.. Bir uçak dolusu yolcunun bana bakışları gözümün önünden hala gitmiyor:)

Veee 5,5 saatlik yolcuğun sonunda Almaata Havaalanına indik, saat farkı sebebiyle burada neredeyse sabah olmuştu (3 saat ilerdeyiz TR ye göre).. Çocuklar uyanamadıkları için salkım saçak bir vaziyette pasaport kontrolüne kadar geldik.. Benim iki tane yarı uyur yarı uyanık çocuklu halimi gören görevli sadece Kazak vatandaşlarının geçmesi gereken pasaport kontuarına çağırdı beni, tam o sırada babamız göründü karşımızda:) Çocuklar bir anda babaaa diye bağırarak çıkmak istediler, neyseki kontroldeki polis anlayışlı çıktı ve çocukların babaya gitmesine izin verdi. 1-2 dakika sonra da ben yanlarındaydım.. İşte geldikkkkkkkk, bakalım bundan sonra neler olacak??

Almaata hakkındaki izlenimlerim de bir sonraki yazımda!